Van de week kwam ik tot de conclusie…emoties zijn net als het koude dompelbad!
Je kent het vast wel: de sauna. Langzaam opwarmen zodat je hartslag omhoog gaat, je ademhaling versneld en je verhit raakt. Voor wie wel eens in de sauna is geweest, weet dat het koude dompelbad dé manier is om de saunagang goed af te sluiten. Door je in ijskoud water weer op de juiste temperatuur en in het juiste balans te brengen. Maar bah wat roept dat dompelbad toch veel weerstand op en gaat menig een er liever niet in.
Zo ook ik een aantal jaren geleden. Veel te koud en te naar!!! De schrik die je voelt in je lijf. Je adem die je inhoud en de angst…de angst om het goed te worden of nog erger dat je hart stopt. Nee, bedankt ik sloeg liever over waarbij ik wist dat ik me de volgende dag loom voelde, vaak hoofdpijn had en mijn ontspannen gevoel van na de sauna gaan nog dagen meesleept in een iets wat negatiever gevoel.
Zo is het met emoties net zo. Een aantal jaren geleden vond ik ze maar lastig, stom, verschrikkelijk en stopte ik ze het liefst weg of nog beter ging ik vooral veel dingen doen om ze maar niet te hoeven voelen. Net als dat dompelbad ging ik daar met een grote boog omheen. Helaas met hetzelfde na effect. Je hebt er meer dagen, langer, slepender last van.
Gek eigenlijk, want als kind weten we precies hoe we ons moeten ‘onderdompelen’ in deze emoties. Voelen we die opkomen, doorgaan en doorstaan we die moeiteloos om vervolgens, na enige aanmoediging, ruimte en erkenning van een omstander, verder te spelen en ons beter en meer ontspannen te voelen.
Zo gaat dat ook als je WEL in het dompelbad gaat. Men kijkt met je mee, moedigt je aan als je erin duikt en laat je gewoon je ding doen. Als je erin duikt en je geeft je eraan over, ademt diep door en doorvoeld het echt, dan ga je een hele prettige sensatie ervaren. Voel je verlichting, ontlading en een heerlijke rust en balans in je lijf. Dan heb je meer meer kracht en energie hebt dan daarvoor. En dat dit het gevoel is dat dagen bij blijft.
Dus waarom doen we met onze emoties niet hetzelfde. Moedigen we onze kinderen en ons zelf niet aan om erin te duiken. Om echt te gaan doorvoelen en te beleven wat er in je leeft. Om er zo frisser en herboren uit te komen. Dit is tenslotte ook wat erbij hoort.
Dus laten we onze kinderen aanmoedigen om te huilen, boos en bang te zijn zodat zij hun kracht kunnen ontwikkelen, in plaats van dit af te leren en te leven in angst. Angst om een keer kopje onder te gaan in dat oh zo eng gemaakte bad.
Want eerlijk is eerlijk, hoe naar dat dompelbad ook telkens weer lijkt: Ik HOU ervan en stiekem geldt dat voor het toestaan en doorvoelen van mijn emoties ook.